Wywiad z Izabellą Vajda o jej udziale w Wolontariacie Europejskim (EVS) w EFHR

Ponieważ projekt długoterminowego Wolontariatu Europejskiego w EFHR pt. „Youth for human rights” realizowany w ramach programu ERASMUS + dobiega końca, postanowiliśmy zapytać jedną z naszych wolontariuszek – Izabellę – o jej wrażenia z wolontariatu i pobytu w Wilnie.

1) Jak dowiedziałaś się o EVS?

Od koleżanki. Powiedziała mi, że ten program jest świetną okazją dla młodych absolwentów z całej Europy by zdobyć doświadczenie zawodowe. Pomysł ten mnie zainteresował, więc poszukałam na stronie internetowej najważniejszych informacji dotyczących procedury aplikacji, znalazłam również listę organizacji biorących udział w projekcie i informację o  długości ewentualnego pobytu zapewnianego przez te organizacje. Ostateczne skontaktowałam się z organizacją wysyłającą w  moim kraju, czyli na Węgrzech.

2) Dlaczego wybrałaś właśnie Litwę oraz EFHR?

Już od dawna lubiłam Litwę. W poprzednich latach byłam tu kilka razy i kiedy zdecydowałam się na wyjazd z EVS, dokładnie wiedziałam, że chce jechać właśnie tam. Miałam też dokładny obraz tego w jakiej dziedzinie chcę pracować. Wcześniej pracowałam w Węgierskim Ministerstwie Sprawiedliwości i Administracji Publicznej, gdzie zmagałam się z projektami edukacyjnymi dla mniejszości węgierskich, żyjących w Zagłębiu Karpackim. Po przejrzeniu listy profili dostępnych na Litwie organizacji, znalazłam Europejską Fundację Praw Człowieka, która zajmuje się dokładnie tym, co mnie interesuje: prawa człowieka oraz prawa mniejszości narodowych.

3) Jaki moment z pobytu na Litwie najlepiej zapadł Ci w pamięć?

Mam wiele wspomnień z mojej pracy w fundacji oraz z pobytu na Litwie.  Myślę, że przyjazd tu był dobrym wyborem. Jeśli muszę wybrać jakiś konkretny moment to wybieram warsztaty dotyczące praw człowieka, które, razem z koleżanką z organizacji – Magdaleną Gryciuk, organizowałyśmy kilkukrotnie w Uniwersytecie Michała Romera i na innych uczelniach. Były to bardzo cenne dościadczenia. Pozwoliły mi rozwinąć umiejętności występowania przed publicznością oraz rozszerzyły naszą wiedzę o prawach człowieka. Jak już wspomniałam, nie jest łatwo wybrać tylko jedno dobre wspomnienie, pozwolę sobie wspomnieć jeszcze o innym. Na przykład, wiele przyjemności sprawiło mi reprezentowanie naszej organizacji na spotkaniu z delegacją Komisji Europejskiej. To było niesamowite uczucie, wiedziałam, że fundacja nam ufa i wierzy w naszą wiedzę na tyle, żeby wysłać nas na to spotkanie. Ponadto, cieszę się, że mogłam uczestniczyć w pouczającej koferencji dotyczącej praw człowieka, która odbyła się w Sejmie Republiki Litewskiej w kwietniu. Dla mnie było to szczególnie interesujące doświadczenie, gdyż wcześniej pracowałam w dziale administracji publicznej. Dobrze wspominam też akcje, które miały miejsce w fundacji, np.: ceremonia przyznania nagród za konkurs plastyczny, warsztaty na temat praw człowieka prowadzone przez znanego prawnika oraz konferencja z udziałem ambasadorów. W związku z tymi wydarzeniami dowiedziałam się od nauczycieli należących do polskiej mniejszości, że bardzo cieszy ich mój przyjazd i wkład w promocję praw człowieka na Litwie. To jest zdecydowanie jedno z lepszych wspomnień.

4) A jakie jest najgorsze wspomnienie z EVS? W ogóle są jakieś?

Mówi się, że medal ma dwie strony. Oczywiście, nie wszystkie dni były dobre i czasami czułam, że nie mam motywacji do działania. Miało to wiele przyczyn, które omawialiśmy na warsztatach EVS. Tam dowiedziałam się, że jest to całkowicie naturalne i że wielu uczestników EVS miało podobne odczucia. W ciągu dziesięciu miesięcy można przeżyć wiele wzlotów i upadków. Sądzę, że litewska pogoda miała pewien wpływ na mój humor, nawet dość spory. To może brzmieć śmiesznie, ale na Węgrzech, skąd pochodzę, lato jest gorące, a zima jest o wiele cieplejsza i mniej wietrzna, mamy też więcej słońca w okresie od października do stycznia. Myślę, że osoby wybierające się do krajów nadbałtyckich powinny zaopatrzyć się w  podwójną kurtkę zimową zanim zaczną swoją przygodę z EVS, gdyż muszę przyznać, że mi było zimno przez wiele tygodni, a poza tym kilka razy zachorowałam. Niestety, niezbyt dużo ludzi w szpitalach mówi po angielsku, co było dla mnie problemem.

5) Czy masz jakieś rady dla przyszłych wolontariuszy EVS?

Tak, mam. Według mnie każdy wolontariusz chce wyciągnąć z tego programu jak najwięcej dla siebie. Nikt nie chce zamienić swojego doświadczenia w coś nieprzyjemnego, jednak jeśli ktoś ma jakieś wątpliwości, to najlepiej jest po przyjacielsku je przedyskutować. Uważam, że spokojna rozmowa zawsze jest najlepszym sposobem rozwiązywania problemów. Ponadto, jeśli już zaczynasz przygodę z EVS, musisz „dopasować się” do organizacji, z którą pracujesz, żeby ułatwić życie zarówno sobie, jak i współpracownikom.

6) Masz jakieś plany czy projekty na przyszłosć?

Mam zamiar kontynuować pracę w dziedzinie praw mniejszości narodowych, myślę, że mi się to uda.  Nie jest to jeszcze nic pewnego, więc nie powiem nic więcej. Jednak bardzo chciałabym pozostać na drodze, którą obrałam ponieważ wierzę, że w tej dziedzinie jest jeszcze wiele do zrobienia i poza tym chciałabym zmienić świat na lepsze!

EFHR

 [Not a valid template]