Mobilny podpis elektroniczny – również i dla obywateli UE

Obywatel Belgii i mieszkaniec Litwy zwrócił się o pomoc do Europejskiej Fundacji Praw Człowieka (EFHR). Kilka lat temu Zarząd Migracji wydał osobie dowód potwierdzający prawo obywatela do stałego pobytu na Litwie oraz zezwalający na korzystanie z usług elektronicznych, jak na przykład z podpisu elektronicznego. Niestety, kłopoty rozpoczęły się, gdy w 2015 r. dowód Wnioskodawcy został wymieniony na zaświadczenie – operator sieci komórkowych anulował usługę podpisu elektronicznego argumentując, iż zaświadczenie o zameldowaniu na pobyt stały nie jest odpowiednim dokumentem, by osoba mogłaby zostać poprawnie zidentyfikowana, dlatego taka usługa nie może być polecona.

Reprezentant Wnioskodawcy oraz pomocnik adwokata Ewelina Baliko podkreśla, że taka sytuacja nie jest pierwsza na Litwie – podobne wnioski nadchodzą już kilka lat, ale nikt nie miał odwagi zwrócić się z tym do sądu. Osoba, która chce, na przykład, założyć spółkę i nie posiada elektronicznego podpisu jest zmuszona korzystać z usług notariusza, co może być dosyć kosztowne. A rejestracja za pomocą listy kodów lub generatorów kodu PIN jest trochę więcej skomplikowana.

Centrum Ewidencji częściowo zgodził się ze skargą – ten problem jest znany dla państwowej instytucji. Po ponownym zwróceniu się Wnioskodawcy podpis elektroniczny jednak został mu wydany, po kilku dniach Wnioskodawca zwrócił się z powodu problemów technicznym – podpis zaczął działać poprawnie.

Dzięki współpracy z Centrum Ewidencji problem został rozwiązany, a podana skarga w sądzie została wycofana. Jest to piękny przykład dialogu, który skutecznie rozwiązał kłopot Wnioskodawcy. Należy zauważyć, że otrzymano pismo Rzecznika ds. Równych Szans, w którym stwierdza się, że odmowa operatora usług sieci podpisać umowę o podpis elektroniczny można wytłumaczyć brakiem potrzebnych dokumentów, potwierdzających prawo Wnioskodawcy do stałego pobytu na Litwie, związanym z obywatelstwem (kraju UE) Wnioskodawcy. Dlatego obywatelstwo obcokrajowca jest możliwym „sprawcą” drugorzędnego traktowania Wnioskodawcy w sferze usług.